Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne GNIAZDO

Jacy jesteśmy Polacy - historia nieraz pokazała. Patriotyzm, cechy narodowe i tradycje.
Wszystko piękne ale jak jest naprawdę okazuje się w chwilach trudnych, w chwilach próby.
Przeglądając księgi USC natrafiłam na dopisek z 1942 r. przy urodzonym wcześniej - o typowo polskim nazwisku i rodzicach - o zmianie nazwiska na niemieckie. Jest też kolejny wpis dot. tej samej osoby z roku 1951 - o zmianie narodowości i nazwiska znowu na to polskie.

Jak się takie coś widzi - to wstrząsa chyba nie tylko Polakami ?
Zmiana wyznania czy partii przy tym to pryszcz...

_________________
Pozdrawiam Alicja
------------------
Kruk, Skubiszyński, Małecki, Kozłowicz, Wilczyński, Rembacz, Rębarz, Krzyszkowiak
Pobiedziska, Kostrzyn, Wronki,

A ja przekornie bym powiedział. Może te zmiany partii itp. to dopiero karierowiczostwo.
Tamte zmiany to mogły być sprawy życia i śmierci. Może nie zrobiły nikomu krzywdy , a uratowały czyjeś życie ( chyba tak jeżeli ponownie zmienił).
Zawsze jest wybór . Czy być bohaterem i zginąć, czy żyć dla ojczyzny w trudzie nieraz i znoju. Podobne dylematy gryzły wielu Polaków w czasie zaborów. Walczyć w powstaniu, czy prowadzić pracę organiczną.Iść na bagnety , czy małymi kroczkami poprawiać świadomość i organizować .
Zawsze jest znak zapytania.
Wojtek

Masz rację Wojtku. Weźmy pod uwagę historię Czech. To bardzo mądry naród, od którego wiele moglibyśmy się nauczyć. Czesi uchodzili zawsze za spolegliwych, żeby nie powiedzieć - uległych i nieźle na tym wyszli. Co innego Polska. Przy naszym charakterze narodowym i naszej mentalności było to niemożliwe. Nasza odwaga, brawura, słynna fantazja ułańska, husaria i inne przykłady naszych porywów (np. powstania narodowe). Ciekawym wątkiem mogłaby być dyskusja na temat np. sensu wybuchu Powstania Warszawskiego. Gdy słyszę dziś głosy o rozliczeniu organizatorów tego Powstania, to mam mieszane uczucia. Czy będziemy za jakiś czas pisać nową historię Polski? Mam nadzieję, że już nie...
Pozdrawiam
Józek

_________________
miłośnik genealogii i historii.

W Poznaniu w latach dwudziestych i trzydziestych dużo ludzi mówiło po niemiecku i to wcale nie z miłosci do Niemiec. Tata mój od dziecka znał ten język i żeby przeżyć lata kryzysu musiał się nim posługiwać, bo nie zarobiłby grosza na chleb. A po wojnie,kiedy już nie musiał, mówił piękną polszczyzną i nas pilnował bysmy wzbogacali słownictwo. Bardzo się denerwował kiedy używało się słów zapożyczonych z niemieckiego. Kiedy na ulicach i w mediach zaczęły się pojawiać obcojęzyczne nazwy, okropnie się denerwował i mówił:"dzieci, zapamiętajcie, że jestescie w Polsce, że macie swój język,bo inaczej będziecie się czuć jak w niewoli, uczcie się języków obcych, ale mówcie nimi za granicą"

_________________
Bożena

No właśnie - za granicą.
Kiedy Polak jedzie za granicę nikt się nie wysila aby w jego języku go "obsłużyć".
A my jesteśmy "gościnni" i wysilamy się, i w urzędach i na ulicy - aby się ONI dobrze czuli.

Czy jeżeli napiszę do zagranicznych urzędów (choćby w sprawach genealogicznych) po polsku, sprawnie nas załatwią ?
Co tam - mały kraj, mała sprawa.

_________________
Pozdrawiam Alicja
------------------
Kruk, Skubiszyński, Małecki, Kozłowicz, Wilczyński, Rembacz, Rębarz, Krzyszkowiak
Pobiedziska, Kostrzyn, Wronki,

A wracając do sprawy zmiany nazwiska - ja myślę, że nie można generalizować - każda sytuacja, każdy pojedynczy przypadek jest inny i to człowiek, który jest w to uwikłany podejmuje decyzję.
Pewnie, że jest coś takiego jak charakter narodowy, ale ludzie są tylko ludźmi...

_________________
Pozdrawiam serdecznie, Basia