W nawiązaniu do poprzedniego postu:
L. Bociański pochodził z rodziny rolniczej, ale jego rodzina miała obywatelstwo miejskie tzw. Ackerburger (jego akt urodzenia jest w aktach miejskich Pleszewa w Archiwum w Kaliszu, a nie w aktach wiejskich gminy Pleszew). Mieli gospodarstwo rolne na terenach podmiejskich i "interes spedycyjny" (transport).
Informacja biograficzna o płk. Ludiwku Bociańskim
L. Bociański urodził się 24 sierpnia 1892 roku w Pleszewie w rodzinie chłopskiej Wojciecha Bociańskiego i Wiktorii ze Stefaniaków. Naukę gimnazjalną rozpoczął w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie Wlkp, a ukończył maturą w gimnazjum w Kępnie. W latach szkolnym brał udział w tajnej działalności oświatowej, był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do armii pruskiej. Walczył jako podporucznik artylerii na froncie zachodnim. Służył w 9 Rezerwowym Pułku Artylerii Polowej. Podczas walk pod Verdun został ranny w głowę. Wieść o rewolucji w Niemczech listopadzie 1918r. zastała go w garnizonie Głogów, gdzie był instruktorem młodych rekrutów. Niezwłocznie porzucił szeregi armii niemieckiej i powrócił do Pleszewa. Z pomocą miejscowych działaczy niepodległościowych kierował przejęciem władzy w mieście i powiecie. Stanął na czele Rady Robotników i Żołnierzy. Z polskich rezerwistów sformował oddział porządkowy Służby Straży i Bezpieczeństwa, będący zalążkiem przyszłego batalionu powstańczego. Działał w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Został d-cą 8 pułku strzelców wielkopolskich (przemianowanego w 1920r. na 62 pułk piechoty). W sierpniu 1919 roku na rozkaz d-cy dywizji płka S. Skrzyńskiego rozpoczął formowanie 2 pułku strzelców pomorskich (późn. 64 Grudziądzki Pułk Piechoty). Dowodził pułkiem podczas operacji przejęcia Pomorza Gdańskiego, przyznanego Polsce traktatem wersalskim. Na czele pułku przeszedł cały szlak bojowy podczas wojny polsko-bolszewickiej. W 1922 roku po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie został szefem Wydziału Operacyjnego „Zachód” w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, a następnie kierował wydziałem wywiadowczym (wywiad wojskowy) w Oddziale II Sztabu Generalnego. Po przewrocie majowym w 1926 roku został oddelegowany do Mołodeczna na stanowisko d-cy 86 pułku piechoty. W latach 1930-1934 roku był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie kolo Ostrowi Mazowieckiej. Potem objął dowództwo piechoty dywizyjnej w 20 dywizji piechoty w Baranowiczach.
Pod koniec 1935 roku przeszedł do służby cywilnej na urząd wojewody wileńskiego. Sumiennie realizował rządową politykę polonizacji Wileńszczyzny, ograniczając prawa mniejszości litewskiej, ukraińskiej i białoruskiej. Był za to krytykowany przez opozycję polityczną i prasę. W maju 1939 roku, w związku ze zwiększoną aktywnością organizacji niemieckich i działalnością tzw. V kolumny, otrzymał nominację na wojewodę poznańskiego. Z chwilą wybuchu II wojny światowej kierował ewakuacją administracji wojewódzkiej z Poznania.w pierwszych dniach września opuścił Poznań, by w Warszawie zabiegać o powrót do armii, przydział dywizji lub pułku i skierowanie na front z Niemcami. Został jednak powołany na stanowisko naczelnego kwatermistrza rządu i odpowiadał za jego ewakuację ze stolicy. 17 września 1939 roku spotkał Naczelnego Wodza Edwarda Śmigłego-Rydza na granicy polsko-rumuńskiej w Kutach. Ucieczkę wodza „z pola bitwy” uznał za zdradę. W obronie honoru żołnierza polskiego na oczach Marszałka próbował popełnić samobójstwo. Cudem uniknął śmierci. Nieprzytomnego i ciężko rannego Bociańskiego przewieziono do Rumunii, gdzie został internowany przez tamtejsze władze. Po okresie internowania przedostał się do Palestyny. Jako piłsudczyk i polityk obozu sanacyjnego nie został przyjęty w szeregi Armii Polskiej na Zachodzie. Wyjechał do Portugalii. W 1947 roku osiadł na stałe w Anglii. Żył samotnie i skromnie. W życiu publicznym polskiej emigracji nie brał czynnego udziału. Zmarł po ciężkiej chorobie 7 lutego 1970 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie. Nigdy nie założył rodziny.
Kawaler Orderu Wojennego „Virtuti Militari”, Krzyża Komandorskiego i Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi, a ponadto odznaczeniami zagranicznymi, w tym Republiki Francji, Finlandii, Łotwy, Czechosłowacji oraz Królestwa Jugosławii i Rumuni.
Tomasz Wojtala
tel. 661 976 820
rzecznik@pleszew.starostwo.gov.pl
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
